Dobry dom nasz potrzebuje otuchy,
kiedy styczeń nam bliskich odbiera.
Choć odchodzą, zostają ich duchy
i próbują pozostałych wspierać,
że to fala kolejna pandemii
i normalna kolejność losu,
którego nie możemy odmienić,
lecz zrozumieć jej także nie sposób.
.
Pani Zofia była była starsza ode mnie.
Sąsiad Marek o wiele młodszy.
Chorujemy i nie jest przyjemnie
myśleć o tym w sposób najprostszy.
Wielu zdolnych, przemiłych, wspaniałych,
żegnaliśmy w tym styczniu seriami,
a jak czas potraktuje nas samych?
Uciekamy od tego myślami.
.
Przypomni czasem szpital na SORze,
albo ból ostro w krzyżach zadzwoni.
Przeżyliśmy, więc nie jest najgorzej!
Modlimy się i prośba nas chroni.
Wciąż zwalniając, nie chcemy się godzić
i codzienność jest dla nas wciąż droga.
Nawet, gdy łatwowierność nas zwodzi -
jeszcze płomyk nadziei nie dogasł...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz