Jestem

Jestem Papkin - ten od papki i od paplaniny.

Krzywym lustrem co powtarza czyjeś głupie miny.

Jestem głazem, w którym pamięć wyrzeźbiła twarze.

Deską w płocie z okiem w dziurze i z brzydkim wyrazem.

Hamletem też czasem bywam, gdy spotykam ducha.

Sprośnym wiatrem - tym co Marilyn pod spódniczkę dmuchał.

Jestem snem, zimnym kompresem na tętniące skronie.

Grzechem, śmiechem i oddechem błądzącym po łonie. 

Jestem starą kataryną, dziecięcą zabawką.

Bywam ręką wyciągniętą, lub parkową ławką

i kosówką nad reglami wichrem potarganą,

naprężonym starym żaglem i struną szarpaną.

W Don Kichota się zamieniam, gdy staję w obronie.

Mogę nawet być taranem, lub Trojańskim Koniem.

Florecistą, co zza maski śledzi przeciwnika.

Szybką ręką, dobrą gardą. Walki nie unikam.

Jestem uchem nadstawionym i majtkiem na oku.

Starym mnichem zaczytanym w zamysłach proroków.

Jestem tym, co pod balkonem oddał swoje wiersze,

byś przedstawiał je za swoje wyznania najszczersze.

Jestem Jankiel co w melodię wplata wciąż Mazurka.

Fanem swojej Starej Pragi i kumplem z podwórka.

I harcerzem wyprężonym przed biało - czerwoną.

Synem z prośbą pochylonym przed Matki ikoną.

Będę myślą wirującą często przy Twej głowie.

Gdy zapytasz patrząc w niebo - od razu podpowiem.

Będę czarodziejskim słowem ukrytym w pamięci.

Jeśli na to zasłużyłem i  się spełnią chęci!