Uśnijże mi

Cóż chciałabyś usłyszeć?
Że nic się nie przydarzy?
Popiela zjadły myszy.
Późniejszych gospodarzy
los bywał tu okrutny
i wybuchały wojny.
Z powodów bałamutnych
utarczek wiele zbrojnych
stoczono na tej ziemi.
Twardzi tu żyją ludzie.
Czas ich niewiele zmienił.
Mówiono tu o cudzie,
gdy pomoc Matki Bożej
zwycięstwa przynosiła.
Czasem płacono drożej
i Rosja kraj gnębiła
i wiele jeszcze mogił
pozostaje nieznanych,
a świat się znowu pobił
i nowe wojny mamy.

Nawet, gdy są dalekie -
wysyłamy żołnierzy.
Nad twoją przyjdą rzekę
i ciężko będzie przeżyć.
Pomyślmy o tym dzisiaj.
Innym patrzmy na ręce,
gdy wieczór cicho przysiadł,
a w wojskowej piosence
o malowanych chłopcach
plącze się tęskna nuta,
a inna dla nas obca
w żołnierskich chodzi butach
i znowu przyjść tu może,
jak do siebie w gościnę
i niezebrane zboże
rozgarniać karabinem,
lub nagłym błyskiem nieba
horyzont nam zapalić.
Rozwagi nam potrzeba.
Dziś jeszcze jest w oddali,
ale na wszystkich planach
są linie wyznaczone,
więc módlmy się do Pana.
Niech weźmie nas w obronę.
A sami też na wiele
musimy być gotowi.
Ufność złożyć w Kościele,
a życie Narodowi.

Połóż rękę na piersi.
Czujesz to serca bicie?
Gdy polegniemy pierwsi.
Wy po nas zwyciężycie!
A wtedy wiersz ten wspomnij
i wieczorną rozmowę.
Historii nie zapomnij
i wysoko noś głowę,
jak dumnie ją nosili
ojcowie na tej ziemi.
O tośmy się modlili,
a teraz uśnijże mi...