Brama

Nie było wówczas spokojnie.
Chodziły słuchy o wojnie,
o narodowym powstaniu,
o buntach i nauczaniu
sprzecznym z wykładnią świątyni.
W więzieniu siedzieli winni.
Schwytano też Barabasza.
Jerozolima zaprasza
tłumy na wielkie święto.
Decyzję tajną podjęto,
by bramy, prócz straży strzegli,
świątynni, sprytni, przebiegli,
ukryci obserwatorzy,
wmieszani w prosty lud boży.

Krążyły już opowieści,
groźnych dla prowincji treści,
że Mesjasz chodzi po Ziemi
i wkrótce wszystko tu zmieni,
a za Nim wędrują ludzie.
Słuchy o niejednym cudzie,
dotarły do Sanchedrynu.
Liczono na pomoc Rzymu,
gdyby się w mieście pojawił,
to długo w nim nie zabawi.
Wiosenna była niedziela.
Przed bramą z naręczem ziela
oczekiwano proroków 
i nagle z kurzu obłoków
wyjechał na grzbiecie osła,
człowiek, co skromną miał postać,
lecz biła od Niego aura
i wzniosła się okrzyków chmura,
a drogę słano mu kwieciem.

Tak to już jest na tym świecie -
władza wie swoje - lud swoje.
Tu radość, tam niepokoje.
Od razu wybiegł od bramy,
posłaniec szybko wysłany.
Sam arcykapłan już czekał.
Jest panie...! Jednak przyjechał!
Nie odstępujcie na krok!
Od świtu, aż po sam mrok,
otaczać Go mają szpiedzy.
Nie czyńcie nic bez mej wiedzy.
Czekajcie na polecenia.
Wysunął się człowiek z cienia.
Kryło go dotąd poddasze.
Co ty masz do powiedzenia?
Ja, panie, jestem Judaszem...