Pomyka jesień

Jak się dało - tak się stało.
Reszta to zamiary.
Jednym dużo - drugim mało.
Zagrały fanfary.
Musi być odpowiedzialnie.
Każdy nurt ma brzegi.
Popatrzmy na świat realnie.
Zwierajmy szeregi.
Pozostała gra partyjna -
sukces, propaganda.
Struktura może mafijna.
Pojedźmy po bandach!

O tym wierszy nikt nie pisze.
Żart czasem ułoży,
lecz w mediach nie będzie ciszej.
Już się Prezes sroży.
Będą scysje. Są komisje.
Do przeglądu sądy!
Gdzieś w kurniku pewnie lis jest!
Na stół samorządy!
Nie wpuścimy Saracena!
Brońmy dobrej zmiany!
Nudna polityczna scena.
Z wierszem - poczekamy.

Nie są wcale poetyckie
partyjne roszady.
Ni liryczne, ni epickie.
Kwiecić nie dasz rady.
Zawsze wyjdzie wazelina,
albo protekcjonizm.
Nie unikniesz także kina
myśląc: My i Oni.
Preferencją jest kadencja
i matematyka.
Pożółknie twórczy potencjał.
Jesień już pomyka.