Budują nam znowu mit,
który bardzo długo kwitł.
Wiele razy się rozpadał,
lecz ktoś go do kupy składał.
Przeszkadza stygmatyzacja
oraz marginalizacja
przez lata gnębionej strony
prostych dusz nieuprawnionych.
Komuś w głowie znowu świta -
Jest zaścianek i elita,
wynosząca ponad miarę
wątpliwe zasługi stare
przedwiecznych oraz niedawnych,
różnych synów marnotrawnych.
Grubych Kresek, Komitetów,
zbiorów, teczek i sekretów,
bazy oraz nadbudowy.
Słychać chęci do rozmowy
i do słuchania narodu.
Przekierować chcą do wschodu
racje państwa, racje stanu.
Zawłaszczyli miejsca panów,
choć z daleka czuć ich Gminą.
Odznaczają się i słyną
i jednoczyć pragną szyki,
ale z takiej polityki
nowy podział powstać może.
Wymyślili już Trójmorze
i ugruntowali Polin.
Kościół także im pozwolił
kroczyć nowoczesną drogą.
To ich czas i znowu mogą
umacniać swe korporacje.
Dzisiaj kończą się wakacje.
Trzeba wracać do wspólnoty
i ten wiersz jest właśnie o tym,
żeby nie popełniać gaf.
Proporce schować do szaf.
Na proporcje patrzyć wprzódy -
nie na to, jak grają dudy.
Zejść nareszcie z krętych dróg.
Wtedy naród wesprze Bóg!
Uczyni go suwerenem,
a partyjną zgasi scenę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz