Mogłem poznać w swoim życiu kilku Gatsbych.
Zdarza mi się jeszcze dzisiaj ich spotykać.
Miedzy nami przewijają się, a gdzieżby?
Tylko patrzyć i podziwiać! Nie dotykać!
Są nieziemscy, przewspaniali, eteryczni.
Bije od nich wielki urok osobisty.
Dżentelmeńscy, uwielbiani i prześliczni.
Niedostępni, a wydają się nam bliscy.
Nieustannie potrzebują wielkiej sceny.
Reflektorów, obiektywów, mikrofonów.
My szaraczki potrzeb tych nie rozumiemy.
Jak ci Gatsby muszą cierpieć sami w domu.
Wpuść, przygarnij do znajomych nieszczęśnika.
Zaakceptuj tę odmienność wyszukaną.
Kliknij "Lubię". Wyślij buźkę. Nie dotykaj!
Przy tym Gatsbym sama będziesz podziwianą.
Życie bez nich jest szarzyzną. Niczym więcej.
I nie miałoby uroku i Facebooka.
Poznaj Gatsbych - radzę wszystkim najgoręcej.
Na tych stronach, gdzieś przy wierszach ich poszukaj.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz