Zapomnianych snów wieka

Każdej nocy, gdy księżyc drogi srebrem oprószy
na dziwacznej snu przędzy do swoich Orfeuszy,
w wirujących woalach orientalnej muzyki
schodzą z mrocznych przestrzeni smukłe Eurydyki.

Każda nutka tęsknoty ma swojego muzyka.
Każdej inny jest dotyk w wyuzdanych praktykach.
Żadna się nie pomyli. Wie do kogo się tulić.
Potrafi w jednej chwili Orfeusza rozczulić.

Każde z nich przekroczyło dawnych wspomnień granice.
To, co było - nie było, teraz w Eurydyce
wymieszała nostalgia zakrzywionych przestrzeni
i porwała ich magia i wirują spleceni.

Otwierają się wtedy zapomnianych snów wieka
i ze szczęścia, nie z biedy, zadrży łezką powieka.
Gdy potwierdzą ustami wymarzone spotkanie,
wyruszają parami w obłędnej nocy taniec.

Świtem nagle ich budzą ostrza rannych promieni.
Tylko chwilę się łudzą, a potem rozdzieleni
tłumią w sobie okrzyki rozdartego cierpienia.
Obchód Eurydyki w prześcieradła zamienia.

W poprawianie poduszek i wietrzenie i słanie.
Strząśnie każdy okruszek, każde ciche wołanie
pochylone troskliwie uśmiechnięte - Dzień dobry!
Refleks już jest na szybie nie srebrzysty, lecz modry.