Nie wiadomo - dlaczego? Często jest to wirus.
Gdzieś się wyhodował, rozwinął i wyrósł,
potem spotkał ciebie i zapalił serce.
Chce zatrzymać mięsień, a wynieś się nie chce.
Przebieg bywa różny. Następstwem jest zgon.
Nic nie możesz zrobić, choć wiesz że to on.
Trzecią noc próbuje zabrać mnie w zaświaty.
Najpierw szarpnął nagle, a teraz na raty.
Śmieszne umieranie przez ucieczkę w sen.
Coś przeciwbólowe i odjeżdżasz... hen.
I pogadać o tym nawet nie masz z kim.
Niepotrzebnie innych epatujesz tym.
Ludzie chcą się wyspać. Najbardziej przed świtem.
To tylko twój problem z bytem i niebytem.
Smutna Matka Boska ciepło się uśmiecha.
Próbujesz coś tworzyć, ale wieczność czeka.
Takie to zwyczajne, jak zwyczajne życie.
Normalność, codzienność - nie żadne odkrycie.
Ociężała senność spływa ci na oczy.
Ból był jednak słaby. Wierszyk jest uroczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz