Łza

 












Nie było dziś nikogo.
Ona się zatrzymała.
Specjalnie szła tą drogą.
Stanęła. Przeczytała
i popatrzyła w oczy.
W tę starą fotografię.
Deszcz ją niedawno zmoczył
i zrosił goździk w klapie,
lecz chyba zbyt wybladła
twarz moja się wydała,
bo dziewczyna przysiadła
i ręką przecierała
policzki delikatnie
i troskę miała w oczach
i może to nieładnie,
bo to nie była rosa.
Nie mogłem łzy powstrzymać.
Lat tyle przeleciało.
Niejedna przeszła zima
i dzisiaj coś tę małą
popchnęło w moją stronę.
Być może to anielskie
skrzydełko pochylone
nad tym uschniętym zielskiem,
lub ta kamienna księga
z nieczytelnym już tekstem.
I nagle ktoś tu sięga
nie wiedząc, że wciąż jestem.