Jeśli umiesz się pochylić
Nad najmniejszym, zapomnianym,
Jeśli nie dasz umknąć chwili -
Nie zostaniesz niepoznanym.
Możesz nazwać się człowiekiem,
A nie tylko towarzyszem
Głuchoty ściśniętej wiekiem.
Skazańcem ubranym w ciszę.
Jeśli umiesz się zatrzymać.
Na los bezimiennych spojrzeć.
Pochylić się. Innych wstrzymać.
Zapomnieć, że tobie dobrze
I dostrzec w biegnącym tłumie
Najmniejszego z twoich braci -
Wtedy poezję rozumiesz.
Dobrym słowem ci zapłaci.
Ale jeśli wzrok twój tylko
Spoczywa w fortuny chmurze.
Twój wiersz żyje tylko chwilką.
Nie zostanie nigdzie dłużej.
W żadnym sercu nie zamieszka
Nie poruszy żadnej duszy
I zniknie w powiewu resztkach
Falujących pióropuszy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz