Biały tuman, czarna noc.
Naciągnij na głowę koc.
Satanistów tańcuje gromada.
Zamknij okna, zamknij drzwi.
Udaj, że to Ci się śni.
Pan prezydent się nie wypowiada.
Zrozpaczona topielica
po osiedlach i ulicach
głośno krzyczy: – Nie gaście ludziska!
W oknach jednak coraz ciemniej.
Zmrok zapada, mniej przyjemnie.
Lepka noc czernią oczy zaciska.
Biedna matka przerażona,
przeganiana, zastraszona
wciąż do okien wyciąga ręce.
Zabrałeś me dzieci Panie.
W białym zginęły tumanie.
Choć światełko mi zostaw, nic więcej!
Rośnie echo złych pomruków.
Dudnią buciska po bruku.
W czarny mundur się miasto ubiera.
Będą gasić tego Ducha,
który biednej matki słuchał
i pod krzyżem modlitwy pozbierał.
Potem chcą po wszystkich kątach
zgnieść, zadusić i wysprzątać,
pousuwać ostatki odwagi.
Miasto ma być ujarzmione
i pokornie pochylone
przed szkwałami, co ciągną od Pragi.
Pokazują teraz światu,
że nie boją się klimatu,
co ze wschodu nam tumany wciska.
Że nie wierzą w żadne cuda,
że tym razem im się uda,
bo się w domach zamknęli ludziska.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz