Naznaczeni

 








Żony. Dzieci. Mężowie.
Myśli chodzą po głowie.
Już nie będzie tak, jak być miało.
Nikt się pewnie nie dowie.
Drży niepewność przy grobie.
Tylko długie czekanie zostało.

Kiedyś już u nas było.
W kątach się rozgościło.
Pilnowało bezczelnie zakazu.
Odcisnęło swe piętno
arogancją przeklętą.
Nie znalazło żadnego wyrazu.

Poznaczyło nam dzieci.
Sny związało w bukiecik
krótkich wspomnień z pieczęcią państwową.
Spojrzenia z fotografii.
Czy ktoś żyć z tym potrafi,
gdy się wszystko zaczęło na nowo?

Patrz! To On! To jest Ona!
Córka? Matka, czy żona?
I spojrzenie omiata cierpienie.
Żal przygina ramiona.
Sprawa niewyjaśniona.
Nic na nasze nie spada sumienie.

Drobny uśmiech na twarzy.
Wielka pustka cmentarzy.
Czasem ukłon, a czasem dwa słowa.
Napiwek dla grabarzy.
Ostry gest dygnitarzy.
Rocznicowa, podniosła przemowa.

Tyle lat. Tyle osób,
Zapominać -  nie sposób!
Nie zakopiesz cierpienia do ziemi.
Nie doświadczysz ich losu,
a krzyk słychać bez głosu.
Żyć z nim muszą - wśród nas naznaczeni.